Είχα σήμερα μια επιθυμία να κάτσω και να γράψω, χωρίς να έχω θέμα. Χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου.
Έτσι λοιπόν θα κάνω μια βουτιά στις σκέψεις μου και θα βαφτίσω αληθινά όλα αυτά τα παραμύθια που ίσως μου κατέβουν προσπαθώντας να γράψω.
Θέλω να πάω στη θάλασσα και να παίξω με την αμμουδιά. Να σκάβω και να προσπαθώ να χτίζω παλάτια και να δοκιμάζω ξανά και ξανά ...πριν προλάβει το επόμενο κύμα να τα γκρεμίσει.
Τι παράξενο?! Ανέφερα τη λέξη γκρέμισμα και θυμήθηκα τη λέξη όνειρα.
Όσο δύσκολα και προσεχτικά τα χτίζεις φυσάει ένας αέρας από λέξεις που τα παίρνει μαζί του και τα κάνει βόλτα μέσα στα σύννεφα, περνώντας ανάμεσα από μυαλά... και ξαφνικά: ΜΠΟΥΜ!!!
Η όμορφη γυάλα που ήταν φυλαγμένα τα όνειρα έσπασε και βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα.
Τώρα δε ξέρουν τι να κάνουν, που να πάνε και σιγά σιγά η ελπίδα τους αρχίζει να σβήνει. Μα δεν υπάρχει κάποιος να τα βοηθήσει? Θα πάνε και αυτά χαμένα, όπως και τα προηγούμενα? Με τον ίδιο τρόπο θα χαθούν και τα επόμενα?
Σου είπε κανείς πως θα υπάρξουν επόμενα?
Δε μπορεί να μην υπάρξουν, ίσως όχι αυτά.. μα θα έρθουν κι άλλα, γι αυτό πρέπει να κάνεις κάτι γρήγορα. Οσο έιναι καιρός!

Κάναμε ένα μικρό ταξίδι σε μέρη που είχαμε πάει στο παρελθόν.
Περπατήσαμε σε δρόμους που είχαμε περάσει χιλιάδες φορές και αναζητήσαμε εικόνες του χθες, σαν να μη πέρασε μια μέρα.
Όλα όμως φάνηκαν καινούρια και διαφορετικά. Δεν έμοιαζαν με το τότε παρελθόν...Ακόμη κι εσύ ήσουν διαφορετικός
Πιο ήρεμος, πιο σίγουρος και προσγειωμένος. Είχες ένα ξεκάθαρο μυαλό το οποίο με έκανε να μπερδεύομαι περισσότερο από πρίν και αναρωτιόμουν, αν μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει τόσο πολύ και τι ακριβώς είναι αυτό που τον κάνει να μοιάζει διαφορετικός από αυτό που γνώριζες μέχρι σήμερα....


Περιμένω λοιπόν με μεγάλα ερωτηματικά να δω τη συνέχεια......

c H r I s - P a P

Συζητάμε σπάνια, μα όταν συμβαίνει.. λέμε τα Πάντα.
Δε σε βλέπω σχεδόν ποτέ αλλά είσαι εδώ όποτε σε χρειαστώ.
Πως το κάνεις αυτό?
Έχει περάσει αρκετός καιρός από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε και μια σου κουβέντα περνάει που και που από το μυαλό μου και σκέφτομαι...Λες να χει δίκιο?!
- Στο κΩλόκοσμο που ζούμε, κάπου υπάρχει και ο ιδανικότερος για σένα. Απλά δεν συναντηθήκατε ακόμη - μου είπες...
Πιστεύεις ακόμη πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που όταν θα φτάσει η στιγμή να βρεθούμε θα μπορέσουμε να κολλήσουμε τα κομμάτια τού puzzle που μας λείπουν???
Ή μήπως με αγαπάς τόσο πολύ που θέλεις να τρέφεις ακόμη Ελπίδες?.?
Το ενδεχόμενο να υπάρξει αυτός ο ο κύριος ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ αλλά να μην μπορέσουμε να συμπληρώσουμε τα κομμάτια που μας λείπουν τόσα χρόνια γιατί μας τα έχουν πάρει <<άλλοι>> υφίσταται???????????????????????
Πιστεύεις πως υπάρχουν ακόμη ελπίδες ή τις πήρε μαζί του κάποιος άνεμος..?



η φίλη σου,
Rose