tag:blogger.com,1999:blog-5751982987128982652024-03-06T00:49:31.014+02:00Ταξιδεύοντας στο μυαλό μου...Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.comBlogger48125tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-33772707194329491022018-09-14T21:22:00.001+03:002018-09-14T21:22:27.010+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θέλω εσύ να με προσέχεις, να είσαι συνέχεια δίπλα μου να αισθάνομαι τη παρουσία σου κάθε δευτερόλεπτο.<br />
Λένε πως όλοι μας έχουμε έναν φύλακα Άγγελο. Εγώ θέλω ΜΟΝΟ εσένα. Τον πιο όμορφο απ όλους τους Αγγέλους που έχει ο Παράδεισος.<br />
Είναι σαν να σε έχω εικόνα... Ένας Άγγελος με πολλά τατουάζ. χα!<br />
- Μολών Λαβε - ULTRAS - BIANCO VERDE - Panathinaicos F.C - Τριαντάφυλλο - Κομποσκοίνι<br />
- θύρα 13 (όλη τη κερκίδα! μη ξεχνιόμαστε) και πόσα άλλα.....<br />
Παρ' ολ' αυτά 'ομως τα μάτια σου παραμένουν τόσο όμορφα, σαν μικρού παιδιού. Τα μεγάλα σου κάτασπρα φτερά λάμπουν και η καρδιά σου είναι ακόμη γεμάτη αγάπη για όλους.<br />
Γιατί δε μπορώ να το πιστέψω? Γιατί νομίζω πως μιλήσαμε χθες και σε είδα να..! πριν μόνο λίγες μέρες? Γιατί έχω την εντύπωση πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σε ακούσω ή θα πάω από τη μαμά και θα σε δω?<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUi9IwA3E5nCaQbVoOGKAfXPS2Eb_XMN-sl8pK2am0_w3EoWe_4SACjewx479HlMFRCr5I-Wn8pfsEwvA3i8oAtwE6OPP8l4PUQRNfOUJsEqTfwDuqpEIyAmFdrLJQ1CsJhr3I8ceWxCP_/s1600/aa-metatron1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="500" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUi9IwA3E5nCaQbVoOGKAfXPS2Eb_XMN-sl8pK2am0_w3EoWe_4SACjewx479HlMFRCr5I-Wn8pfsEwvA3i8oAtwE6OPP8l4PUQRNfOUJsEqTfwDuqpEIyAmFdrLJQ1CsJhr3I8ceWxCP_/s200/aa-metatron1.jpg" width="200" /></a></div>
Γιατί λείπεις και γιατί με αυτόν τον τρόπο?<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-38293309907683929772018-03-15T13:54:00.002+02:002018-03-15T13:54:55.569+02:0024 Μέρες ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι πρώτη φορά που λείπεις τόσες μέρες απο τη ζωή μας. Δε σε έχω δει, δε σε έχω ακούσει .<br />
Συνεχώς πιάνω το τηλέφωνο να σε πάρω.Να σε ρωτήσω αν θέλεις κάτι να σου φέρω .. Αμέσως όμως η σκέψη μου πέφτει σε ένα βαθή μαύρο κενό. Ψάχνω παντού να σε βρω και το μόνο που καταφέρνω να δω είναι μόνο σκέψεις και κάποιες φωτογραφίες. Άψυχα όλα! Δε μου κάνουν, δε μου αρέσουν, δε τα θέλω!!!<br />
Τη φωνή σου θέλω να ακούσω. Να σε δω θέλω, να σε αγγίξω και να σε μυρίσω θέλω!<br />
Να γυρίσω το χρόνο πίσω θέλω.<br />
Να μην είχες φύγει θελω! </div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-82436462015491890992018-02-08T14:39:00.000+02:002018-02-08T14:47:31.433+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μετά από τόσα χρόνια δε περίμενα τόση δυσκολία για να μπω και να γράψω. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλοί φίλοι που κι ας έχεις να τους δεις ή να τους μιλήσεις χρόνια, εκείνοι είναι εκεί για σένα.<br />
Ευχαριστώ Chris-pap μου!!!!<br />
<br />
Είναι λυπηρό αυτό που θέλω να βγάλω από μέσα μου αλλά εδώ, είναι το δικό μου ταξίδι στο δικό μου μυαλό...<br />
Δε ξέρω σε τι πρόσωπο πρέπει να αποτυπώσω τις σκέψεις μου ή τι χρόνο να χρησιμοποιήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να τις εξωτερικεύσω.<br />
Έχω περάσει 36 χρόνια δίπλα σου, έχοντας σου τρομερή αδυναμία και πολύ θυμό. Απίστευτο θυμό γιατί επέλεξες να ζήσεις τη ζωή σου πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Επειδή σε είχα ανάγκη και δε σε άφηναν τα παραμύθια να είσαι ο αδελφός που ήξερα. Κάθε μέρα τζογάριζες τη ζωή σου με τον χάρο και έβγαινες κερδισμένος. Τον τσάτισες όμως και έψαχνε να βρει το τρόπο να σε κατακτήσει ως το μεγαλύτερο του έπαθλο. Τα χρόνια περνούσαν και είχα αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα πως κάθεται υπομονετικά και περιμένει ένα λάθος σου για να μπορέσει να σε καταφέρει. Περίμενα ένα τηλεφώνημα που θα έλεγε πως σε βρήκαν στο τάδε μέρος και σχεδόν είχα συμβιβαστεί με την ιδέα πως έφυγες κάνοντας αυτό που γούσταρες.<br />
Πως ήταν μια κι έξω και πως απλά, από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα είχαν τελειώσει.<br />
Αυτά μέχρι τη στιγμή που είπες... ''μήπως να το πάρω αλλιώς ;'' και πάνω στη προσπάθεια σου, φοβήθηκε τόσο.. που σου φύτεψε ότι ποιο άσχημο είχε σε καρκίνο.<br />
Όταν το έμαθες, σήκωσες τα χέρια ψηλά και είπες ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.<br />
Σου ζήτησα να το παλέψεις για χάρη μου. Σου είπα πως έχω ανάγκη τον αδελφό μου μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο κι εσύ το έκανες!<br />
Σου έκρυψα το γεγονός πως δεν υπάρχει επιστροφή γιατί δεν ήθελα, αρνιόμουν να το πιστέψω!<br />
Μου είναι δύσκολο να το διαχειριστώ.<br />
Πονάω κάθε μέρα και πιο πολύ ξέροντας πως φεύγεις. Αισθάνομαι τύψεις που σου ζήτησα να το παλέψεις κι εσύ υποφέρεις. Νιώθω άσχημα που θέλω να σε κρατάω αγκαλιά και να σου πω τόσα πολλά αλλά δε μπορώ να το κάνω για να μη καταλάβεις...<br />
Είναι ύπουλη μαχαιριά στη καρδιά το να ξέρω πως στο άμεσο μέλλον θα έχω έναν αδελφό αντί για δύο.<br />
Εντάξει ΠΟΥΣΤΗ χάρε, προς το παρόν.. ΚΕΡΔΙΣΕΣ!<br />
Σταμάτα να γυρίζεις γύρω του μειδιάζοντας.<br />
Εκείνος πονάει, υποφέρει κι εσύ γίνεσαι όλο και πιο κακός μαζί του. Τελείωσε το παιχνίδι σου εδώ και αφησέ τον να ηρεμήσει.<br />
Ένα πράγμα βάλε όμως καλά στο μυαλό σου. Ο Δημήτρης μόλις τον πάρεις δε θα συνεχίσει μαζί σου το ταξίδι του.<br />
Ακόμη και τη τελευταία στιγμή πάλι θα σε κοροϊδέψει. Πάλι εκείνος θα βγει ΝΙΚΗΤΗΣ γιατί θα φύγει για τους ουρανούς και θα σε βλέπει από ψηλά με τα ολόλευκα μεγάλα του φτερά, να βουλιάζεις στα άδυτα του Άδη.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjslC6h1y6Kdbd1CcT59xFtDbHUyk3GZovUcRfcmudx78vkhgcVGgOl6xCiCRCeGiDv3BsMVfQPXThHkML7sbfTlGU5Gc5UMFBLRJ4co39Q9Ra1M-8tv0rlIngABzUuaYxd0j53QCjG1pM/s1600/angel-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="322" data-original-width="500" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjslC6h1y6Kdbd1CcT59xFtDbHUyk3GZovUcRfcmudx78vkhgcVGgOl6xCiCRCeGiDv3BsMVfQPXThHkML7sbfTlGU5Gc5UMFBLRJ4co39Q9Ra1M-8tv0rlIngABzUuaYxd0j53QCjG1pM/s320/angel-1.jpg" width="320" /></a></div>
Σε μισώ!!!!<br />
<br />
<br /></div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-51970738176768265352015-05-23T19:20:00.001+03:002015-05-23T19:20:18.285+03:00ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με ενόχλησε τρομερά η απουσία σου από αυτόν το κόσμο.<br />
Είχα χρόνια να σε συναντήσω κι άλλα τόσα να μιλήσουμε.<br />
Δε φανταζόμουν ποτέ πως θα πονούσα για το χαμό κάποιου ''γνωστού'' μου, σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος!<br />
Δε μπόρεσα να έρθω να σε αποχαιρετήσω. Να σου αφήσω ένα άσπρο τριαντάφυλλο και να σου πω ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.<br />
Συγγνώμη αλλά μου ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τις φωνές και τον πόνο των δικών σου ανθρώπων. Θα βρω όμως το κουράγιο να έρθω έστω και καθυστερημένα.<br />
Κι ας με πρόλαβες σήμερα κάνοντας εσύ μια επίσκεψη στον γλυκό μου ύπνο, στο τόσο ζωντανό και περίεργο όνειρο μου... θα έρθω!<br />
Θα έρθω να σου ευχηθώ καλό Παράδεισο.<br />
Να σου πω πως ζωντάνεψαν ξαφνικά εκείνα τα αθώα και ανέμελα χρόνια μας σαν να ταν μόλις χθες αγαπημένε μας Πάνο.<br />
Να σου υπενθυμίσω πως ήσουν ξεχωριστός και το καλύτερο παιδί - φίλος από τότε!<br />
Να σου πω, πως λυπάμαι για τον άδικο χαμό σου και για τη ζωή ή τις επιλογές που κάναμε και δεν έτυχε να ανταμώσουμε ξανά....<br />
<br />
Καλό ταξίδι γαλανομάτη και να τους προσέχεις όλους από κει ψηλά ..!!!!!!!!!!!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHEPleIT59ni3HVYIYgdqcrCcxFEKi7t1GGTif4djkUdj1YQ8NkXIdqvbOq5pVIw9jA2RrHvYHiz9zk3TryHdmCumZY3ZRYFFDwmSOkD-8Zbu3GPSbeS9q1eXm3E3tgG_Jemr42kNhpMhU/s1600/316x158xparadisos-320x160.jpg.pagespeed.ic.IZ6Z5SIN1F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHEPleIT59ni3HVYIYgdqcrCcxFEKi7t1GGTif4djkUdj1YQ8NkXIdqvbOq5pVIw9jA2RrHvYHiz9zk3TryHdmCumZY3ZRYFFDwmSOkD-8Zbu3GPSbeS9q1eXm3E3tgG_Jemr42kNhpMhU/s1600/316x158xparadisos-320x160.jpg.pagespeed.ic.IZ6Z5SIN1F.jpg" /></a></div>
<br /></div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-90603341602514703802014-11-23T00:50:00.000+02:002014-11-23T00:50:48.484+02:00ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΔΕ ΜΕ ΛΥΠΑΣΑΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Από το πρωί ήθελα να βρω την ευκαιρία να γράψω. Να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου και να ελαφρύνω το μέσα μου.<div>
Τώρα είμαι εδώ μπροστά στην οθόνη και κάθομαι απλά και κοιτάω τη λευκή σελίδα που περιμένει να γεμίσει με λέξεις. Λέξεις βγαλμένες από τη ψυχή, από το ταξίδι που κάνει το μυαλό μου...</div>
<div>
Γιατί τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία δε μπορώ να αποτυπώσω τις σκέψεις μου; </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έβαλα τα τραγούδια μας. Κλείνω τα μάτια και γυρίζω πίσω το χρόνο...Χαμογελάω φέρνοντας τη μορφή σου στα μάτια μου.</div>
<div>
Πονάω....είναι όμως ο μοναδικός τρόπος να μπορέσω να ακούσω τη φωνή σου, να δω ξανά τα μάτια σου να με κοιτάζουν και να αισθανθώ το άγγιγμα σου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</div>
<div>
ΟΛΥΜΠΟΣ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι δύσκολο, ανέφικτο, ακατόρθωτο να αγαπάς έναν Θεό. Πόσο μάλλον των αρχηγό αυτών. Τον Δία!!</div>
<div>
Αν παρ όλες τις δυσκολίες τα καταφέρεις, να ξέρεις πως δε θα ευτυχίσεις. </div>
<div>
Για κείνον είναι εύκολο να σε κερδίσει. Μπορεί να σε εξαπατήσει με απόλυτη επιτυχία.</div>
<div>
Θα ζεις ένα όνειρο που θα μοιάζει τόσο πραγματικό. Δεν είναι όμως αληθινό και πρέπει να το βάλεις καλά στο μυαλό σου. Πρέπει να προστατεύσεις τον εαυτό σου γιατί θα έρθουν όλα ανάποδα από τη μια στιγμή στην άλλη. </div>
<div>
Θα πονέσεις πολύ, ΠΡΟΣΕΧΕ!</div>
<div>
Το ξέρω καλά. Αγάπησα, Λάτρεψα, τον Δια. Έζησα τη κάθε κοροϊδία του και πίστεψε με όταν έρθει το ΤΕΛΟΣ πονάει πολύ! ! !</div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTh7_7CAhzDqsN38mE2RL1K4feiEn2Xk6Mx9fbjqkAXX9HIYfpB" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" class="irc_mut" height="200" src="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTh7_7CAhzDqsN38mE2RL1K4feiEn2Xk6Mx9fbjqkAXX9HIYfpB" style="margin-top: 129px;" width="198" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
</div>
</div>
</div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-85094611934990278742014-05-08T23:29:00.001+03:002014-05-08T23:29:54.787+03:00Που είσαι;;;;;;;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μου λείπει η αγκαλιά σου, η φωνή σου, η μυρωδιά σου... μου λείπεις ΕΣΥ!!<br />
<div>
Γυρίζω το χρόνο πίσω, τότε που σήκωνα το τηλέφωνο και με ένα ''παρακαλώ?'' ήξερες πως είμαι.</div>
<div>
Την εποχή, που χρειαζόμουν τη χροιά της φωνής σου για να με ηρεμήσει και την είχα πριν καν τη ζητήσω.</div>
<div>
Επιστρέφω στο τότε...που με ένα άγγιγμα σου, έσβηνες κάθε μου ανησυχία.<br />
Μου λείπει το πόσο ευτυχισμένη με έκανες.<br />
Έχω την ανάγκη να σε ακουμπήσω και να αισθανθώ και πάλι το δέρμα σου, τη θερμοκρασία του κορμιού σου. Να νιώσω και πάλι το ρίγος που θα με διαπεράσει σαν ηλεκτρικό ρεύμα. <br />
Έχω ανάγκη να ακούσω τη καρδιά μου να χτυπά σε εκείνον τον έντονο παλμό.<br />
<br />
Είναι φορές που σκέφτομαι πως δε γυρίζω απλά στο παρελθόν....αλλά ζω με αυτό ! </div>
</div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-4488091456626236852012-11-09T22:01:00.000+02:002012-11-09T22:01:12.805+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το σώμα μου τρέμει.. κρυώνω και πονάω πολύ, το κεφάλι μου νομίζω ότι θα σπάσει από τον έντονο πονοκέφαλο.<br />
Ανυπομονώ να ξημερώσει η μέρα που θα είναι σαν να μην είχε γίνει ποτέ, αλλά είμαι ακόμη στην αρχή.<br />
Δε μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος και όσο έφτανε η ώρα, προσπαθούσα να ξεγελώ τον εαυτό μου με το να κάνει υπομονή. Του έλεγα πως όταν έρθει αυτή η ώρα, όλα θα πάνε καλά.<br />
Έτσι ήθελα να πιστεύω..Η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο κι εγώ αναμένω απελπισμένα τους επόμενους μήνες που είναι πολύ μακριά.</div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-89995405452750792662012-11-08T12:02:00.000+02:002012-11-08T12:02:52.324+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τι αισθάνομαι ακριβώς?<br />
Πως μπορώ να μεταφράσω την ασταμάτητη βροχή που έχει κατακλείσει τη ψυχή μου?<br />
Ανοίγω τη παλέτα μου και τα χρώματα της είναι μαύρο και άσπρο. Τα ανακατεύω με εκνευρισμό και με την ελπίδα πως θα βγει κάτι φωτεινό.Το αποτέλεσμα μου θυμίζει και πάλι πως τα μοναδικά βασικά χρώματα μου, είναι το ασπρόμαυρο και όσο και αν τα αναμειγνύω δε θα αποφύγω τη μουντάδα του γκρι.<br />
Πως κατάφερα πάλι να εξαφανίσω τόσα χρώματα?</div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-77436712190518947152012-10-23T14:10:00.000+03:002012-10-23T14:10:34.202+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μην είσαι ποτέ ανυποψίαστος, κράτα πάντα πολλές πισινές.<br />
Πόσες φορές μπορεί να έχω ακούσει αυτή τη πρόταση και από πόσους διαφορετικούς ανθρώπους?? Κάτσε να σκεφτώ... ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ!!!!<br />
Καμία όμως, δε μπόρεσα να τη φέρω στη σκέψη μου και να ακολουθήσω τη συμβουλή τους και κάθε φορά έπεφτα μέσα στο λάκκο. Το γελοίο είναι πως ήξερα πως αν για ακόμη μια φορά πέσω μέσα, θα είναι σίγουρα μεγαλύτερος από το προηγούμενο.
Ίσως όταν ήμουν μικρή να μην έπαιξα με τη ποσότητα του χώματος που ήθελα και τώρα το αναζητάει ο οργανισμός μου.. τι να πω?<br />
Πάντως, έχω πέραση στα σκατά.. ή στους σκατάδες..???<br />
Συγγνώμη για το λεξιλόγειο μου αλλά φορές όπως αυτή, βγαίνω από τα ρούχα μου όταν τα θυμάμαι.<br />
Δεν έχω παράπονο, είμαι πάντα εκεί... Τη λάθος στιγμή, στο λάθος χώρο, για τον λάθος άνθρωπο! Σπουδαία!!!!!!<br />
Για το μυαλό και τις σκέψεις μου?? Ασε, δε μιλάω. Θα με πάρουν με τις πέτρες!<br />
<br />
Μπορεί πάλι μετά από καιρό να μπω και να το συνεχίσω ή να γράψω άλλο.<br />
<br />
<br /></div>
Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-13115540652962159702012-05-01T21:36:00.001+03:002012-05-01T21:36:37.580+03:00Είναι στιγμές που οι σκέψεις κάνουν επικίνδυνες βουτιές στο μυαλό και σε γυρνάνε πίσω, ψάχνοντας... ούτε αυτές γνωρίζοντας <b>τι</b> και <b>γιατί</b>.
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-16233786072820336322011-11-06T17:03:00.002+02:002011-11-06T17:11:32.321+02:00Έχω κάνει επανειλημμένες προσπάθειες να μπω και να διατυπώσω πως νιώθω σε δέκα ή είκοσι γραμμές αλλά φαντάζει αδύνατον. Καμία δε καρποφόρησε.<br />Θέλω να πιστεύω πως δε θα πάει και αυτή χαμένη.<br />Το τελευταίο καιρό κάνω login, γράφω μια πρόταση, μια παράγραφο και καταλήγουν στα πρόχειρα. Δεν έχω καταφέρει να αναρτήσω τίποτα.<br />Τι έγινε? Έτσι ξαφνικά ξέχασα να γράφω? <br />Γιατί δε μπορώ να αποτυπώνω το μέσα μου όπως μόνο εγώ ξέρω? ή έστω όπως γνώριζα?Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-27978042753653779282011-08-18T01:44:00.003+03:002011-08-18T01:48:13.941+03:00Άραγε είσαι εσυ αυτός που χαζεύει τη σελίδα ταυτόχρονα με μένα?
<br />Μπαίνω, διαβάζω και απλά αποχωρώ χωρίς να αφήνω σχόλια γιατί μόνο θυμάμαι...
<br />Δείξε μου με κάποιον τρόπο ( που μόνο εσύ ξέρεις) αν είσαι εσυ!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-26405069158491782442011-06-06T23:45:00.002+03:002011-06-07T00:41:29.871+03:00Μεγάλα ΛΟΓΙΑ...Ο εσωτερικός μου κόσμος έχει γεμίσει ξαφνικά από παράπονο και στεναχώρια.<br />Δυσκολεύομαι να καταπιώ και το στήθος μου το έχει πλακώσει ένα περίεργο βάρος.<br />Αναζητώ μια αλήθεια σε όλ αυτά τα μεγάλα λόγια που άκουσα. Άσκοπη η αναζήτηση μου όμως γιατί κανένα από αυτά δεν μπόρεσε να αποδειχτεί αληθινό... ποτέ!<br />Μια φαντασία μου ήταν μονολογώ κάποιες φορές κι άλλες ψάχνω διέξοδο για να αποφύγω κάθε σκέψη που ταξιδεύει στο μυαλό μου.<br />Με πνίγουν οι μνήμες και νοσταλγώ στιγμές μας, που μόλις συνειδητοποιήσω πόσο ψεύτικες ήταν αναρωτιέμαι αν οι γονείς μου έχουν κι άλλο τόσο έξυπνο παιδί πέρα από μένα.Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-7566766915670988422011-04-25T14:21:00.003+03:002011-04-25T15:03:45.879+03:00Πόση βρώμα υπάρχει τελικά στο κόσμο?<br />Εγώ δε θα βάλω ποτέ μυαλό? Μήπως πρέπει να φέρω η ίδια, την κατάλληλη ώρα που θα γράψω τους ανθρώπους που δεν αξίζουν να είναι δίπλα μου και που δεν έχουν το σθένος να επωμιστούν το μέγεθος της αγάπης ή του ενδιαφέροντος μου γι αυτούς?<br />Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου...έχω να κάνω με ανθρώπους που πιστεύανε τους τρίτους και παίζανε θέατρο χωρίς πραγματικά να ξέρουν και οι ίδιοι το λόγο για τον οποίο το κάνουν.<br />Έβγαινα η χαμένη και δικαιωνόμουν πάντα αργά. Όταν δε το είχα ανάγκη και είχα καταφέρει να ξεπεράσω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό!<br />Από την άλλη φυσικά χρωστάω αρκετές εμπειρίες σε όλους εσάς και δηλώνω με αυτή μου την ανάρτηση, ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ξυπνήσατε από τον λήθαργο.<br />Από το παραμύθι στο οποίο νόμιζα ότι ζούσα.<br />Το παραμύθι που μέσα του όλα είναι τέλεια και δεν υφίστανται οι λέξεις κακία - ψευτιά - απληστία - ζήλια και διάφορες άλλες παρόμοιες λέξεις που δεν ήθελα να γνωρίζω ότι υπάρχουν πέρα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη.<br />Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν αξίζει να αγαπάς κάποιον άνθρωπο πέρα από την οικογένεια σου. Δίνω όμως άμεση απάντηση, ότι αξίζει!<br />Αξίζουν την αγάπη σου οι φίλοι που είναι δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές σου. Αυτοί είναι ένα συ μαντικό κομμάτι στη ζωή όλων μας.<br />Αξίζουν αυτοί που σου έχουν εμπιστοσύνη. Που δε χρειάζεται να ακούσουν άλλους για να βγάλουν κάποιο πόρισμα για σένα. <br />Μέχρι εδώ λοιπόν για τους ανθρώπους που δεν φέρθηκαν σωστά στη πορεία της ζωής μου. Τα σκουπίδια από το σπίτι μας τα πετάμε για να μη μυρίζουν.<br />Δεν βρίσκω κάποιο λόγο να κρατήσω τα δικά σου/σας σκουπίδια στη καρδιά μου.<br />Δε μου δίνουν τίποτα, πέρα από βρώμα. !!!!!<br /> Καλή τύχη λοιπόν για τη συνέχεια της ζωής σας, <br />ΓΙΑΤΊ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΤΗ ΧΡΕΙΆΖΕΣΤΕ!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-76285593728365565652011-04-14T23:42:00.002+03:002011-04-15T01:01:03.636+03:00Όταν η νύχτα πλησιάζει να σκεπάσει το φως της ημέρας και να πάρει τη θέση της για το επόμενο δεκάωρο, το μυαλό σταματάει να είναι απασχολημένο και παίρνει πρωτοβουλίες να κάνει σκέψεις που δεν βοηθάνε καθόλου να ξεχάσεις όλα αυτά που δε θες να θυμάσαι.<br />Το σώμα βαραίνει και δεν είσαι σίγουρος αν οφείλετε στη κούραση ή στη μοναξιά που παλεύει με κάθε ζωτικό σου όργανο από τη κακία της που δε τη θέλεις δίπλα σου...<br />Εκείνες τις ώρες κυριεύεις κάθε κύτταρο μου και προσπαθώ απεγνωσμένα να σε πετάξω από τα πιο ψηλά σύννεφα που ανεβήκαμε και κάναμε τα απαγορευμένα όνειρα. <br />Αυτά που φωνάζανε για δυο μέρες μόνο, για όνειρα που θέλανε να μπερδευτούν μέχρι και την άλλη ζωή... <br />Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτά. Σαν να ήταν σκέψεις κρυμμένες στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Σαν να μη τα έζησα. Λες και ξύπνησα από έναν ζωντανό εφιάλτη, λουσμένη στον ιδρώτα.<br />Μα θυμάμαι.. Πως λάμπανε τα μάτια σου, μόλις αντίκριζαν τα δικά μου. Τους παλμούς της καρδιάς μου κάθε φορά που σε συναντούσα. Κάθε φορά, τόσο ίδια με τη πρώτη!<br />Όλα όμως χαθήκανε στο τηλεφώνημα σου. Οι πύργοι των ονείρων κατέρρευσαν με μια σου λέξη.<br />Ακόμη όμως δίπλα σου ήμουν κι ας μη με έβλεπες. Κι ας μην ένιωθες το άγγιγμα μου.<br />Δίπλα σου αλλά τόσο μακρυά σου... Ήταν η επιλογή σου, για το καλό σας και το δέχτηκα χωρίς καμία αντίρρηση. Απλά γιατί το ζήτησες. Χωρίς να αντιδράσω παίρνοντας μου την ανάσα.Χωρίς να σου ζητήσω μια πνοή, όσο ανάγκη κι αν την είχα!<br />Έδεσα τα χέρια στη πλάτη και κατέβασα το κεφάλι χωρίς να σκεφτώ κάτι πέρα από σένα.<br />Ήρθε και η μέρα που κατάφερες να καταστρέψεις, ότι ακόμη είχε απομείνει στο βάθος των χαλασμάτων μου.<br />Γκρέμισες τη ψυχή μου και τώρα τριγυρίζεις στο μυαλό μου και προσπαθείς να κάνεις τι???<br />Δεν έχω άλλη δύναμη να σε αφήσω να συνεχίσεις το έργο σου και πόσο μάλλον να έχεις σύμμαχο τη καρδιά μου! .-<br />Καληνύχτα, σ'αγάπησα, να προσέχεις!!!!!!!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-27982532396812266372011-03-12T15:03:00.002+02:002011-03-12T15:39:39.548+02:00<<Θέλω πολύ καιρό να μπώ και να γράψω αυτά που σκέφτομαι.
<br />Κάθε φορά όμως που είμαι σε θέση να αποτυπώσω ολόκληρες σελίδες, οι στιγμές είναι εντελώς άκυρες και δεν έχω πρόσβαση σε ηλεκτρονικό υπολογιστή.
<br />Υπάρχουν βράδια συνήθως,που θέλω να σου μιλήσω μέσα από τα γραπτά μου και να σου πω πως αισθάνομαι, πως περνάω και τι με έχει πειράξει πολύ. Άλλες πάλι στιγμές δε θέλω ούτε να σε σκέφτομαι!
<br />Είναι δύσκολο να μπορέσω να βάλω σε μια σειρά τα γεγονότα και να καταφέρω να βγάλω μια λογική εξήγηση.
<br />Ποιος τελικά ήταν ο παρανοηκός ανάμεσα μας? Εγώ που σε πίστεψα ή εσύ που ήσουν δυο άνθρωποι σε έναν???
<br />Ποτέ δε θα το μάθω. Δε ξέρω καν αν θα έμπαινα σε αυτόν το κόπο. Το μόνο που μπορώ σήμερα να πω με σιγουρια, είναι πως φοβάσαι και τη σκιά σου.
<br />Το καλό σε αυτή την φάση που βρίσκομαι είναι πως δε στεναχωριέμαι. Σκέφτομαι και δεν νιώθω πια όπως τότε... Σταμάτησα να κοιτάζω από το παράθυρο και να περιμένω να σε δω.
<br />Τα μάτια μου είναι στεγνά και χαίρομαι πολύ γι'αυτό. Γελάω και μου αρέσει.
<br />Ναι, λείπει ένα κομμάτι της ζωής μου! Στο πρόσφερα απλόχερα και δε το έχω μετανιώσει. Ποτέ δε θα το αναζητούσα.
<br />Είναι πιο εύκολο να καταφέρω να το συμπληρώσω, παρά να ψάχνω να το βρω στο πουθενά για να το φέρω πίσω.>>
<br />
<br />Πόσα χρόνια έχουν περάσει...
<br />Πως βρέθηκε αυτό το γράμμα?? Ούτε θυμάμαι που το είχα καταχωνιάσει
<br />Τρείς μετακομίσεις, δυο υπέροχα παιδιά και ένας καταπληκτικός σύζηγοσ - πατέρας και αυτό το κιτρινιασμένο χαρτί, δεν έτυχε ποτέ να βρεθεί στα χέρια κανενός μας.
<br />
<br />......
<br />........
<br />.......
<br />}Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-26071840703970836532011-01-27T16:02:00.002+02:002011-01-27T16:35:53.467+02:00Δύσκολη μέρα η σημερινή!<br /><br />------------------------------------------------------------------------------------<br />Τελικά δεν είμαστε τίποτα πάνω σε αυτή τη Γη. <br />Η ζωή από το θάνατο απέχει ένα δευτερόλεπτο Όχι ότι δε το ήξερα αλλά να! Είναι κρίμα τελικά να μη κάνεις αυτά που θέλεις γιατί στο απαγορεύει η κοινωνία ή οποιοσδήποτε άλλος πέρα του εαυτού σου.<br />Σου απαγορεύουν το κάπνισμα: Γιατί κύριοι? Ξέρω πόσα χρόνια έχω μπροστά μου ακόμη να ζήσω? Σήμερα είμαστε, αύριο όχι. <br />ΘΕΛΩ!!!!!! να καπνίζω και θα συνεχίζω μέχρι εγώ να πω μέχρι εδώ, φτάνει!<br />Όλη μέρα τρέχουμε να δουλέψουμε, να βγάλουμε χρήματα, να παρέχουμε τις ανάγκες των παιδιών μας κτλ κτλ.<br />ΚΑΙ? Για μας τι κάνουμε? Υπομονή? ΟΧΙ ΕΓΩ! Αυτή τη λέξη σας τη χαρίζω!!<br />Θέλω να γευτώ κάθε στιγμή που μου προσφέρει η ζωή. Να ρουφήξω τη κάθε της γεύση και να μη χάνω στιγμή ευτυχίας!<br />Αυτό δε σημαίνει πως θα ξεχάσω τους ανθρώπους μου αλλά όχι πως θα μου βάλουν εκείνοι τα όρια.<br />Θέλω, Θέλω, ΘΕΛΩ και όρια για μένα δε θα υπάρχουν!!<br />Μέχρι εδώ πλήρωσα για τον καθένα σας με πόνο και τα ρέστα που μου δόθηκαν ήταν μόνο απογοήτευση!!!!<br />Καιρός να ζήσω κι εγώ όπως επιθυμώ!<br />Και όταν έρθει η μέρα η δική μου, εύχομαι το/τα παιδί/διά μου, να μπορούν να διαβάσουν για μένα έναν τόσο όμορφο επικήδειο σαν αυτό που άκουσα σήμερα.<br /><br /><br />ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ''ΜΠΟΡΩ'' Η ''ΔΕ ΜΠΟΡΩ'' ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ''ΓΝΩΡΙΖΩ'' Η ''ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ'' .<br /><br />Καλό ταξίδι!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-44877804369691866242011-01-19T00:40:00.003+02:002011-01-19T01:50:28.321+02:00ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ .. ΠΟΤΕ !?Εκείνη τη νύχτα ο άνεμος έπεφτε με λύσσα πάνω στα παραθυρόφυλλα του σπιτιού σαν να ήθελε να εισχωρήσει στο κρεβάτι και να τη ξυπνήσει.<br />Ήταν ακόμη ένα βράδυ όμως, που οι σκέψεις δεν την άφηναν σε ησυχία. Είχε προλάβει να κλείσει τα μάτια της μόλις 2 ώρες και γνώριζε καλά πως θα ήταν η μοναδική της ξεκούραση!<br />Όσος φόβος κι αν τη κυρίευε ακούγοντας τον θυμωμένο αέρα, σηκώθηκε για τη καθιερωμένη επίσκεψη στο παράθυρο αγκαλιά με τα τσιγάρα που δε προλάβαινε να σβήνει το ένα, άναβε το επόμενο.<br />Κοιτούσε όπως κάθε βράδυ το απέραντο τίποτα. Περιμένοντας το τίποτα. Αλλά αυτή η μικρή σπίθα ελπίδας που της άφησε η εικόνα του και αυτά που της είπε πριν φύγει.. ηχούσαν ακόμη στα αυτιά της.<br />Μήπως τελικά είχε καταλάβει λάθος? Μήπως εκείνη είχε την ανάγκη να παρερμηνεύσει τα λόγια του?<br />Μπορεί! Όμως αυτά δε τη κάνανε να ξανά βρει τον ύπνο της. <br />Δεν κατάφεραν να την κάνουν να ξεκολλήσει από το πρεβάζι του παραθύρου της.<br />Μόνο η δική του παρουσία θα μπορούσε να την ηρεμήσει. Η παρουσία που δε θα ερχόταν ποτέ και για κανέναν λόγο.<br />Κοιτάζει το τσιγάρο που καίγεται και νιώθει το ίδιο. Αισθάνεται πως κάθε μέρα, σιγά - σιγά την τρώει ο πόνος που με δυσκολία καταφέρνει να τον σηκώσει. Νιώθει πως καταρρέει και περιμένει τη μέρα που θα σηματοδοτήσει το δικό της ΤΕΛΟΣ!<br />Την ημέρα που θα καταφέρει να μη παριστάνει το φύλακα του παραθύρου και θα μπορέσει να κλείσει τα μάτια της για ένα φυσιολογικό 8ώρο και ξεκινώντας μια φυσιολογική ζωή χωρίς να περιμένει να της χτυπήσει τη πόρτα το νεκρό εγώ της.Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-90529792134362479042010-12-26T13:28:00.002+02:002010-12-26T15:38:08.464+02:00Μπερδέματα???Είπα να βάλω αυτό το τίτλο γιατί έχω σκοπό να γράψω διάφορες και άσχετες μεταξύ τους σκέψεις.<br /><br />Επιτέλους πέρασαν τα Χριστούγεννα και μετράω ανάποδα να μπει ο καινούριος χρόνος. Να φύγουν οι γιορτές να νιώσω καλύτερα, απ όλες τις απόψεις!<br />Πάλι φέτος τις γιορτές ήταν όλα ίδια. Καμία ένδειξη του εορταστικού Πνεύματος.. Τυχαίο? Δε νομίζω!!<br />Δε με ενοχλεί καθόλου όμως αυτό. Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα και με κάνει να είμαι απλά κακόκεφη, μέχρι αυτός ο μήνας να αποχωρήσει από το ημερολόγιο κάθε χρονιάς. <br />Είναι βλέπεις και η δική μου πρωτοχρονιά μέσα στο Δεκέμβριο, η μέρα που μου θυμίζει πως είμαι έναν ολόκληρο χρόνο πιο μεγάλη.<br />Φέτος είχε μια σημαντική αλλαγή... Την απώλεια σου.<br />Έκανα τα στραβά μάτια. Δεν ήθελα να θυμάμαι. Ήξερα πως αν ήσουν εδώ θα μπορούσαν όλα να είναι διαφορετικά!<br />Θέλω να κάτσω να διαβάσω λίγο μήπως και μπορέσω να ξεχαστώ. Έχει όμως σφηνώσει στο μυαλό μου το πρόσωπο σου.<br />Έχω τα τετράδια και τα βιβλία ανοικτά και με φλερτάρουν χωρίς επιτυχία. Προτιμώ να γράφω εδώ...<br />Α! Δε σου πα. Στις αρχές του μήνα προσπάθησα να γράψω ένα γράμμα στον Βασίλη9 φιλαράκι από τα παλιά) χχχαχαχαχ :-)<br />Δε τα κατάφερα όμως. Πάνω που έφτασα στο τι θέλω να του ζητήσω, το έκοψα. Λες και τελείωσε το μελάνι από το στυλό. Σαν να μου κρατούσε κάτι το χέρι και να μη μπορούσα να συνεχίσω να γράφω. <br />Ήξερα όμως τι ήθελα και αν πράγματι υπάρχει.. πιστεύω να μου το φέρει!!<br />Όχι απαραίτητα τη Πρωτοχρονιά. Ας έρθει και αργότερα, αρκεί να έρθει...<br /><br />Το κεφάλι μου είναι υπερφορτωμένο Μάλλον από το κρύωμα θα ναι ε?<br />....<br />......<br />... 1 ώρα αργότερα.....<br />...<br /><br />Τελικά διάβασα.! Τα λυπήθηκα...Με κοιτούσαν με νοσταλγία. Τους έκανα το χατήρι και βγήκα κερδισμένη. χεχεχχχεχε<br />Περισσότερος ελεύθερος χρόνος από τώρα μέχρι το επόμενο μάθημα.<br />Μήπως να πήγαινα για έναν καφέ?<br />Ω ναι! αυτό θα κάνω.<br />Μπαίνω για μπανάκι, στεγνώνω τα μαλλιά μου, γίνομαι όσο μπορώ όμορφη και την κάνω με ελαφρά......<br /><br />Καλό απόγευμα!!!!!!!!!!!!!!!!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-23321258576460442562010-12-21T13:37:00.003+02:002010-12-21T13:55:32.370+02:0018505..Όσο και να προσπαθείς να ξεχάσεις το παρελθόν σου, δεν είναι πολύ εύκολο.<br />Κάποια παρόμοια γεγονότα σου ξυπνούν μνήμες που ίσως είχες θάψει ή τα πρόσωπα κατάφεραν να σε κάνουν να ξεχάσεις.. για λίγο!<br /><br />........................<br />...............<br />..........<br />Σήμερα γιορτάζεις και ήθελα να σου ευχηθώ <strong>χρόνια πολλά</strong>!!!<br /><br />....................<br />..........<br />.....Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-77100558369345244432010-12-20T16:23:00.003+02:002010-12-20T16:58:03.402+02:00Αντίο..Πέρασε καιρός και η απουσία σου έγινε παράπονο.<br />Ο χαμός σου ήταν κάτι που δε κατάλαβα... ίσως γιατί δεν ήθελα να τον δεχτώ. <br />Όχι δίκαιος, όχι θεμιτός. <br />Μα αθέμιτος!Για τους δικούς μου νόμους, για τα δικά μου θέλω & πρέπει.<br />Έφυγες και δε θα σε ξανά δω ΠΟΤΕ!!!<br />Άλλοι πήραν τη μεγάλη απόφαση να σκίσουν το είναι μου και να σε πάρουν για πάντα. <br />Το μικρό σφυρί του Μεγάλου Δικαστηρίου χτύπησε και η απόφαση βγήκε, χωρίς να προλάβω να δώσω καμία απολογία, ούτε στα μάτια δε πρόλαβα να σε κοιτάξω για να σου πω ΑΝΤΙΟ...Αντίο ...<br />Δε πρόλαβα. Πάλι άργησα! Στο χα πει πολλές φορές πως ήταν αργά και μου έδινες κουράγιο.<br />Τώρα κατάλαβα το γιατί: Ήξερες αλλά δεν ήθελες να το μάθω τόσο νωρίς για να μη με δεις να καταρρέω.<br />Φαντάστηκες πως θα ταν τόσο εύκολο για μένα???<br />ΟΧΙ λοιπόν δεν είναι! και δε το αντέχω. Δε μπορώ να το σηκώσω!<br />Μόνο να περπατάω με κατεβασμένο κεφάλι μπορώ γιατί τώρα πια είναι αργά, όπως και τότε...!!!!!!!!!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-36960597231283613132010-10-03T21:17:00.003+03:002010-10-03T21:40:39.580+03:00Τίποτα Συγκεκριμένο..Μπήκε και ο Οκτώβριος και όλα παραμένουν ίδια.<br />Δε με αφήνει αδιάφορη αυτό, όμως δε του δίνω και πολύ σημασία γιατί έτσι ίσως να είναι καλύτερα.<br />Όπως έγραψα και σε κάποιο σχόλιο μου, έχω ξεχάσει τη λέξη ΕΛΠΙΔΑ γιατί η ίδια με άφησε πριν 5 χρόνια.<br />Όχι, δε με νοιάζει. ίσως έχω συμβιβαστεί με την ιδέα και έχω μάθει να προσαρμόζομαι με τα γεγονότα και τις καταστάσεις.<br />Μπορεί και να με βολεύει αυτό......<br />Αισθάνομαι ασφάλεια και με ικανοποιεί να μη σκέφτομαι κάτι που δεν υπάρχει.<br />Βουτάς όποτε θέλεις στο ροζ σου συννεφάκι και όταν ΠΡΕΠΕΙ πέφτεις. <br />Άλλες φορές απότομα και άλλες πιο μαλακά. Η ουσία όμως είναι η ίδια και αυτό δεν αλλάζει!<br />Αναγκάζεσαι κάποιες φορές να μην είσαι ο εαυτός σου και να υποχρεώνεσαι να χρησιμοποιείς το ΠΡΕΠΕΙ κι ας μη το θέλεις.<br />Αυτά έχει όμως η ζωή. Αυτή δηλαδή έχει...εμείς δεν έχουμε!<br />Τι να κάνουμε?!<br /><br />ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-55705728488489459582010-09-27T23:03:00.003+03:002010-09-29T00:00:35.254+03:00Είχα σήμερα μια επιθυμία να κάτσω και να γράψω, χωρίς να έχω θέμα. Χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου.<br />Έτσι λοιπόν θα κάνω μια βουτιά στις σκέψεις μου και θα βαφτίσω αληθινά όλα αυτά τα παραμύθια που ίσως μου κατέβουν προσπαθώντας να γράψω. <br />Θέλω να πάω στη θάλασσα και να παίξω με την αμμουδιά. Να σκάβω και να προσπαθώ να χτίζω παλάτια και να δοκιμάζω ξανά και ξανά ...πριν προλάβει το επόμενο κύμα να τα γκρεμίσει.<br />Τι παράξενο?! Ανέφερα τη λέξη γκρέμισμα και θυμήθηκα τη λέξη όνειρα.<br />Όσο δύσκολα και προσεχτικά τα χτίζεις φυσάει ένας αέρας από λέξεις που τα παίρνει μαζί του και τα κάνει βόλτα μέσα στα σύννεφα, περνώντας ανάμεσα από μυαλά... και ξαφνικά: ΜΠΟΥΜ!!!<br />Η όμορφη γυάλα που ήταν φυλαγμένα τα όνειρα έσπασε και βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα.<br />Τώρα δε ξέρουν τι να κάνουν, που να πάνε και σιγά σιγά η ελπίδα τους αρχίζει να σβήνει. Μα δεν υπάρχει κάποιος να τα βοηθήσει? Θα πάνε και αυτά χαμένα, όπως και τα προηγούμενα? Με τον ίδιο τρόπο θα χαθούν και τα επόμενα?<br />Σου είπε κανείς πως θα υπάρξουν επόμενα?<br />Δε μπορεί να μην υπάρξουν, ίσως όχι αυτά.. μα θα έρθουν κι άλλα, γι αυτό πρέπει να κάνεις κάτι γρήγορα. Οσο έιναι καιρός!Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-26121986066501899752010-09-19T21:03:00.002+03:002010-09-19T22:30:50.492+03:00Κάναμε ένα μικρό ταξίδι σε μέρη που είχαμε πάει στο παρελθόν.<br />Περπατήσαμε σε δρόμους που είχαμε περάσει χιλιάδες φορές και αναζητήσαμε εικόνες του χθες, σαν να μη πέρασε μια μέρα.<br />Όλα όμως φάνηκαν καινούρια και διαφορετικά. Δεν έμοιαζαν με το τότε παρελθόν...Ακόμη κι εσύ ήσουν διαφορετικός<br />Πιο ήρεμος, πιο σίγουρος και προσγειωμένος. Είχες ένα ξεκάθαρο μυαλό το οποίο με έκανε να μπερδεύομαι περισσότερο από πρίν και αναρωτιόμουν, αν μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει τόσο πολύ και τι ακριβώς είναι αυτό που τον κάνει να μοιάζει διαφορετικός από αυτό που γνώριζες μέχρι σήμερα....<br /><br /><br />Περιμένω λοιπόν με μεγάλα ερωτηματικά να δω τη συνέχεια......Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-575198298712898265.post-51806715507986463752010-09-07T16:34:00.003+03:002010-09-08T22:13:17.969+03:00c H r I s - P a PΣυζητάμε σπάνια, μα όταν συμβαίνει.. λέμε τα Πάντα.
<br />Δε σε βλέπω σχεδόν ποτέ αλλά είσαι εδώ όποτε σε χρειαστώ.
<br />Πως το κάνεις αυτό?
<br />Έχει περάσει αρκετός καιρός από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε και μια σου κουβέντα περνάει που και που από το μυαλό μου και σκέφτομαι...Λες να χει δίκιο?!
<br />- <strong><span style="color:#ff0000;">Στο κΩλόκοσμο που ζούμε, κάπου υπάρχει και ο ιδανικότερος για σένα. Απλά δεν συναντηθήκατε ακόμη</span></strong><strong> - μου είπες...
<br />Πιστεύεις ακόμη πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που όταν θα φτάσει η στιγμή να βρεθούμε θα μπορέσουμε να κολλήσουμε τα κομμάτια τού puzzle που μας λείπουν???
<br />Ή μήπως με αγαπάς τόσο πολύ που θέλεις να τρέφεις ακόμη Ελπίδες?.?
<br />Το ενδεχόμενο να υπάρξει αυτός ο ο κύριος ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ αλλά να μην μπορέσουμε να συμπληρώσουμε τα κομμάτια που μας λείπουν τόσα χρόνια γιατί μας τα έχουν πάρει <</strong><άλλοι>> υφίσταται???????????????????????
<br />Πιστεύεις πως υπάρχουν ακόμη ελπίδες ή τις πήρε μαζί του κάποιος άνεμος..?
<br />
<br />
<br />
<br />η φίλη σου,
<br />Rose
<br />
<br />
<br /><strong></strong>Rosehttp://www.blogger.com/profile/05719207469613955833noreply@blogger.com2