Πόση βρώμα υπάρχει τελικά στο κόσμο?
Εγώ δε θα βάλω ποτέ μυαλό? Μήπως πρέπει να φέρω η ίδια, την κατάλληλη ώρα που θα γράψω τους ανθρώπους που δεν αξίζουν να είναι δίπλα μου και που δεν έχουν το σθένος να επωμιστούν το μέγεθος της αγάπης ή του ενδιαφέροντος μου γι αυτούς?
Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου...έχω να κάνω με ανθρώπους που πιστεύανε τους τρίτους και παίζανε θέατρο χωρίς πραγματικά να ξέρουν και οι ίδιοι το λόγο για τον οποίο το κάνουν.
Έβγαινα η χαμένη και δικαιωνόμουν πάντα αργά. Όταν δε το είχα ανάγκη και είχα καταφέρει να ξεπεράσω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό!
Από την άλλη φυσικά χρωστάω αρκετές εμπειρίες σε όλους εσάς και δηλώνω με αυτή μου την ανάρτηση, ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ξυπνήσατε από τον λήθαργο.
Από το παραμύθι στο οποίο νόμιζα ότι ζούσα.
Το παραμύθι που μέσα του όλα είναι τέλεια και δεν υφίστανται οι λέξεις κακία - ψευτιά - απληστία - ζήλια και διάφορες άλλες παρόμοιες λέξεις που δεν ήθελα να γνωρίζω ότι υπάρχουν πέρα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη.
Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν αξίζει να αγαπάς κάποιον άνθρωπο πέρα από την οικογένεια σου. Δίνω όμως άμεση απάντηση, ότι αξίζει!
Αξίζουν την αγάπη σου οι φίλοι που είναι δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές σου. Αυτοί είναι ένα συ μαντικό κομμάτι στη ζωή όλων μας.
Αξίζουν αυτοί που σου έχουν εμπιστοσύνη. Που δε χρειάζεται να ακούσουν άλλους για να βγάλουν κάποιο πόρισμα για σένα.
Μέχρι εδώ λοιπόν για τους ανθρώπους που δεν φέρθηκαν σωστά στη πορεία της ζωής μου. Τα σκουπίδια από το σπίτι μας τα πετάμε για να μη μυρίζουν.
Δεν βρίσκω κάποιο λόγο να κρατήσω τα δικά σου/σας σκουπίδια στη καρδιά μου.
Δε μου δίνουν τίποτα, πέρα από βρώμα. !!!!!
Καλή τύχη λοιπόν για τη συνέχεια της ζωής σας,
ΓΙΑΤΊ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΤΗ ΧΡΕΙΆΖΕΣΤΕ!

Όταν η νύχτα πλησιάζει να σκεπάσει το φως της ημέρας και να πάρει τη θέση της για το επόμενο δεκάωρο, το μυαλό σταματάει να είναι απασχολημένο και παίρνει πρωτοβουλίες να κάνει σκέψεις που δεν βοηθάνε καθόλου να ξεχάσεις όλα αυτά που δε θες να θυμάσαι.
Το σώμα βαραίνει και δεν είσαι σίγουρος αν οφείλετε στη κούραση ή στη μοναξιά που παλεύει με κάθε ζωτικό σου όργανο από τη κακία της που δε τη θέλεις δίπλα σου...
Εκείνες τις ώρες κυριεύεις κάθε κύτταρο μου και προσπαθώ απεγνωσμένα να σε πετάξω από τα πιο ψηλά σύννεφα που ανεβήκαμε και κάναμε τα απαγορευμένα όνειρα.
Αυτά που φωνάζανε για δυο μέρες μόνο, για όνειρα που θέλανε να μπερδευτούν μέχρι και την άλλη ζωή...
Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτά. Σαν να ήταν σκέψεις κρυμμένες στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Σαν να μη τα έζησα. Λες και ξύπνησα από έναν ζωντανό εφιάλτη, λουσμένη στον ιδρώτα.
Μα θυμάμαι.. Πως λάμπανε τα μάτια σου, μόλις αντίκριζαν τα δικά μου. Τους παλμούς της καρδιάς μου κάθε φορά που σε συναντούσα. Κάθε φορά, τόσο ίδια με τη πρώτη!
Όλα όμως χαθήκανε στο τηλεφώνημα σου. Οι πύργοι των ονείρων κατέρρευσαν με μια σου λέξη.
Ακόμη όμως δίπλα σου ήμουν κι ας μη με έβλεπες. Κι ας μην ένιωθες το άγγιγμα μου.
Δίπλα σου αλλά τόσο μακρυά σου... Ήταν η επιλογή σου, για το καλό σας και το δέχτηκα χωρίς καμία αντίρρηση. Απλά γιατί το ζήτησες. Χωρίς να αντιδράσω παίρνοντας μου την ανάσα.Χωρίς να σου ζητήσω μια πνοή, όσο ανάγκη κι αν την είχα!
Έδεσα τα χέρια στη πλάτη και κατέβασα το κεφάλι χωρίς να σκεφτώ κάτι πέρα από σένα.
Ήρθε και η μέρα που κατάφερες να καταστρέψεις, ότι ακόμη είχε απομείνει στο βάθος των χαλασμάτων μου.
Γκρέμισες τη ψυχή μου και τώρα τριγυρίζεις στο μυαλό μου και προσπαθείς να κάνεις τι???
Δεν έχω άλλη δύναμη να σε αφήσω να συνεχίσεις το έργο σου και πόσο μάλλον να έχεις σύμμαχο τη καρδιά μου! .-
Καληνύχτα, σ'αγάπησα, να προσέχεις!!!!!!!