Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Δύσκολη μέρα η σημερινή!

------------------------------------------------------------------------------------
Τελικά δεν είμαστε τίποτα πάνω σε αυτή τη Γη.
Η ζωή από το θάνατο απέχει ένα δευτερόλεπτο Όχι ότι δε το ήξερα αλλά να! Είναι κρίμα τελικά να μη κάνεις αυτά που θέλεις γιατί στο απαγορεύει η κοινωνία ή οποιοσδήποτε άλλος πέρα του εαυτού σου.
Σου απαγορεύουν το κάπνισμα: Γιατί κύριοι? Ξέρω πόσα χρόνια έχω μπροστά μου ακόμη να ζήσω? Σήμερα είμαστε, αύριο όχι.
ΘΕΛΩ!!!!!! να καπνίζω και θα συνεχίζω μέχρι εγώ να πω μέχρι εδώ, φτάνει!
Όλη μέρα τρέχουμε να δουλέψουμε, να βγάλουμε χρήματα, να παρέχουμε τις ανάγκες των παιδιών μας κτλ κτλ.
ΚΑΙ? Για μας τι κάνουμε? Υπομονή? ΟΧΙ ΕΓΩ! Αυτή τη λέξη σας τη χαρίζω!!
Θέλω να γευτώ κάθε στιγμή που μου προσφέρει η ζωή. Να ρουφήξω τη κάθε της γεύση και να μη χάνω στιγμή ευτυχίας!
Αυτό δε σημαίνει πως θα ξεχάσω τους ανθρώπους μου αλλά όχι πως θα μου βάλουν εκείνοι τα όρια.
Θέλω, Θέλω, ΘΕΛΩ και όρια για μένα δε θα υπάρχουν!!
Μέχρι εδώ πλήρωσα για τον καθένα σας με πόνο και τα ρέστα που μου δόθηκαν ήταν μόνο απογοήτευση!!!!
Καιρός να ζήσω κι εγώ όπως επιθυμώ!
Και όταν έρθει η μέρα η δική μου, εύχομαι το/τα παιδί/διά μου, να μπορούν να διαβάσουν για μένα έναν τόσο όμορφο επικήδειο σαν αυτό που άκουσα σήμερα.


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ''ΜΠΟΡΩ'' Η ''ΔΕ ΜΠΟΡΩ'' ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ''ΓΝΩΡΙΖΩ'' Η ''ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ'' .

Καλό ταξίδι!

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ .. ΠΟΤΕ !?

Εκείνη τη νύχτα ο άνεμος έπεφτε με λύσσα πάνω στα παραθυρόφυλλα του σπιτιού σαν να ήθελε να εισχωρήσει στο κρεβάτι και να τη ξυπνήσει.
Ήταν ακόμη ένα βράδυ όμως, που οι σκέψεις δεν την άφηναν σε ησυχία. Είχε προλάβει να κλείσει τα μάτια της μόλις 2 ώρες και γνώριζε καλά πως θα ήταν η μοναδική της ξεκούραση!
Όσος φόβος κι αν τη κυρίευε ακούγοντας τον θυμωμένο αέρα, σηκώθηκε για τη καθιερωμένη επίσκεψη στο παράθυρο αγκαλιά με τα τσιγάρα που δε προλάβαινε να σβήνει το ένα, άναβε το επόμενο.
Κοιτούσε όπως κάθε βράδυ το απέραντο τίποτα. Περιμένοντας το τίποτα. Αλλά αυτή η μικρή σπίθα ελπίδας που της άφησε η εικόνα του και αυτά που της είπε πριν φύγει.. ηχούσαν ακόμη στα αυτιά της.
Μήπως τελικά είχε καταλάβει λάθος? Μήπως εκείνη είχε την ανάγκη να παρερμηνεύσει τα λόγια του?
Μπορεί! Όμως αυτά δε τη κάνανε να ξανά βρει τον ύπνο της.
Δεν κατάφεραν να την κάνουν να ξεκολλήσει από το πρεβάζι του παραθύρου της.
Μόνο η δική του παρουσία θα μπορούσε να την ηρεμήσει. Η παρουσία που δε θα ερχόταν ποτέ και για κανέναν λόγο.
Κοιτάζει το τσιγάρο που καίγεται και νιώθει το ίδιο. Αισθάνεται πως κάθε μέρα, σιγά - σιγά την τρώει ο πόνος που με δυσκολία καταφέρνει να τον σηκώσει. Νιώθει πως καταρρέει και περιμένει τη μέρα που θα σηματοδοτήσει το δικό της ΤΕΛΟΣ!
Την ημέρα που θα καταφέρει να μη παριστάνει το φύλακα του παραθύρου και θα μπορέσει να κλείσει τα μάτια της για ένα φυσιολογικό 8ώρο και ξεκινώντας μια φυσιολογική ζωή χωρίς να περιμένει να της χτυπήσει τη πόρτα το νεκρό εγώ της.