Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

<<Θέλω πολύ καιρό να μπώ και να γράψω αυτά που σκέφτομαι.
Κάθε φορά όμως που είμαι σε θέση να αποτυπώσω ολόκληρες σελίδες, οι στιγμές είναι εντελώς άκυρες και δεν έχω πρόσβαση σε ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Υπάρχουν βράδια συνήθως,που θέλω να σου μιλήσω μέσα από τα γραπτά μου και να σου πω πως αισθάνομαι, πως περνάω και τι με έχει πειράξει πολύ. Άλλες πάλι στιγμές δε θέλω ούτε να σε σκέφτομαι!
Είναι δύσκολο να μπορέσω να βάλω σε μια σειρά τα γεγονότα και να καταφέρω να βγάλω μια λογική εξήγηση.
Ποιος τελικά ήταν ο παρανοηκός ανάμεσα μας? Εγώ που σε πίστεψα ή εσύ που ήσουν δυο άνθρωποι σε έναν???
Ποτέ δε θα το μάθω. Δε ξέρω καν αν θα έμπαινα σε αυτόν το κόπο. Το μόνο που μπορώ σήμερα να πω με σιγουρια, είναι πως φοβάσαι και τη σκιά σου.
Το καλό σε αυτή την φάση που βρίσκομαι είναι πως δε στεναχωριέμαι. Σκέφτομαι και δεν νιώθω πια όπως τότε... Σταμάτησα να κοιτάζω από το παράθυρο και να περιμένω να σε δω.
Τα μάτια μου είναι στεγνά και χαίρομαι πολύ γι'αυτό. Γελάω και μου αρέσει.
Ναι, λείπει ένα κομμάτι της ζωής μου! Στο πρόσφερα απλόχερα και δε το έχω μετανιώσει. Ποτέ δε θα το αναζητούσα.
Είναι πιο εύκολο να καταφέρω να το συμπληρώσω, παρά να ψάχνω να το βρω στο πουθενά για να το φέρω πίσω.>>

Πόσα χρόνια έχουν περάσει...
Πως βρέθηκε αυτό το γράμμα?? Ούτε θυμάμαι που το είχα καταχωνιάσει
Τρείς μετακομίσεις, δυο υπέροχα παιδιά και ένας καταπληκτικός σύζηγοσ - πατέρας και αυτό το κιτρινιασμένο χαρτί, δεν έτυχε ποτέ να βρεθεί στα χέρια κανενός μας.

......
........
.......
}