Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Το σώμα μου τρέμει.. κρυώνω και πονάω πολύ, το κεφάλι μου νομίζω ότι θα σπάσει από τον έντονο πονοκέφαλο.
Ανυπομονώ να ξημερώσει η μέρα που θα είναι σαν να μην είχε γίνει ποτέ, αλλά είμαι ακόμη στην αρχή.
Δε μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος και όσο έφτανε η ώρα, προσπαθούσα να ξεγελώ τον εαυτό μου με το να κάνει υπομονή. Του έλεγα πως όταν έρθει αυτή η ώρα,  όλα θα πάνε καλά.
Έτσι ήθελα να πιστεύω..Η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο κι εγώ αναμένω απελπισμένα τους επόμενους μήνες που είναι πολύ μακριά.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Τι αισθάνομαι ακριβώς?
Πως μπορώ να μεταφράσω την ασταμάτητη βροχή που έχει κατακλείσει τη ψυχή μου?
Ανοίγω τη παλέτα μου και τα χρώματα της είναι μαύρο και άσπρο. Τα ανακατεύω με εκνευρισμό και με την ελπίδα πως θα βγει κάτι φωτεινό.Το αποτέλεσμα μου θυμίζει και πάλι πως τα μοναδικά βασικά χρώματα μου, είναι το ασπρόμαυρο και όσο και αν τα αναμειγνύω δε θα αποφύγω τη μουντάδα του γκρι.
Πως κατάφερα πάλι να εξαφανίσω τόσα χρώματα?