Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

ΑΞΕΧΑΣΤΑ . . .

Ποιος δε θα ήθελε να επιστρέψει στα χρόνια που:

Τις συμαντικές αποφάσεις τις πέρναμε μέσω μιας πρακτικής ...
<<αμπε-μπα-μλομ>>


Τα λάθη στη γραμματική διορθώνονταν απλά με το
<<σκίσε το χαρτί και γράφτο από την αρχή>>


Η χειρότερη τιμωρία και αγγαρεία ήταν να γράφεις 100 φορές
<< δε πρεπει να ξανά..>>


Οι διαφωνίες τελείωναν με <<πέτρα,ψαλίδι,χαρτί>>

<<Έχω λεφτά>>, σήμαινε μόνο να μπορείς να αγοράσεις τσίχλες, παίζοντας
<<τον μαγαζάτορα>> ή ένα παγωτό στο διάλειμμα.


Το να γεμίζεις μια σακούλα με βόλους ήταν αρκετό για να σε κρατήσει ευτυχισμένο όλο το απόγευμα.


Δεν ήταν παράξενο να έχεις 2 ή 3 <<καλύτερους>> φίλους/ες.
<<Είναι πολύ μεγάλος/η>> αναφερόταν μόνο για όσους ήταν πάνω από 18 ετών.


Το τέλειο ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς τέρμα ή βόλεϊ χωρίς δίχτυ και οι κανόνες δεν είχαν και πολύ σημασία...


Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί με το αντίθετο φύλο ήταν να σε έπιαναν παίζοντας το <<γιατρό>>.


<< Ο τελευταίος που θα φτάσει είναι χαζός!!!>>
Ήταν η κραυγή που σ' έκανε να τρέχεις μέχρι που νόμιζες ότι θα σπάσει η καρδιά σου.


<<ΠΟΛΕΜΟΣ>>, σήμαινε μόνο να πετάς κομμάτια κιμωλίας και μπαλίτσες από χαρτί κατά τις <<ελεύθερες ώρες>>




Αν μπορείς να θυμηθείς τα περισσότερα από όλα αυτά τότε αυτό σημαίνει ότι έχεις πραγματικά ζήσει!!!!!!!!!!!





(μερικά..αποσπάσματα από κάποιο e-mail που μου έστειλαν σήμερα, με πολύ νόημα)

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Χθες - Σήμερα - Αύριο

Ακούγονταν από παντού φωνές.
Προμηνύεται φουρτούνα μεγάλη! ΣΟΣ - Πάρτε τα μέτρα σας, Προσέξτε.

Τα γεγονότα κραύγαζαν..Σημασία η δικιά σου. Χαμπάρι, τίποτα.

Να που η μια μπόρα έφερε την άλλη και ο αέρας λυσομανούσε κι έπαιρνε ό,τι έβρισκε στο διάβα του.
Απροετοίμαστη από καθαρή της βλακεία, κατέληξε να παλεύει με τα κύματα. Δώστου να τη βουτάει στην αγριεμένη θάλασσα και να τη βυθίζει ολοένα και πιο μέσα.

Ζητούσε απεγνωσμένα να πάρει μια ανάσα γιατί το σώμα της κουράστηκε από τις πολλές προσπάθειες να σωθεί και άρχιζε να την εγκαταλείπει.
Σε λίγο το ίδιο έκαναν και όλες οι δυνάμεις της, ο εγκέφαλος σταμάτησε να λειτουργεί λίγα δευτερόλεπτα αφότου ένιωσε πόσο μόνη ήταν εκείνη τη δύσκολη ώρα.

Μετά από μια καταιγίδα ο ουρανός γίνεται πιο καθαρός. Τα πουλιά πετάνε και ο ήλιος λάμπει τόσο έντονα, σαν να του έχουν πει πως θα βγει για τελευταία φορά και προσπαθεί να εντυπωσιάσει.
Η θάλασσα είναι τόσο ήρεμη που μοιάζει ψεύτικη. Κρίμα να βλέπεις αυτό το όμορφο θέαμα και να ξέρεις ότι στα άδυτα του είναι φυλακισμένο ένα κορμί που το προηγούμενο βράδυ την κατάπινε σαν πεινασμένος λύκος.
Πόσο κακή μα και πόσο καλή μπορείς να γίνεις θάλασσα.

Μα για στάσου,
κάπου εκεί έξω,
εκεί που γλύφουν τα κύματα την άμμο σαν να είναι το πιο όμορφο ζευγάρι,
υπάρχει μια ανθρώπινη φιγούρα.
ΝΑΙ! Είναι εκείνη..

Ανοίγει τα μάτια της δειλά, σαν να μην είναι σίγουρη γι αυτό που αντικρίζει.
Σηκώνετε με αδύναμες μικρές κινήσεις και αρχίζει να προχωράει στη παραλία με σκέψεις πολλές, που βασανίζουν το μυαλό της.

Τα δάκρυα έπεφταν από τα μάτια και διέσχιζαν το πρόσωπο της, καταλήγοντας κάποιες φορές σε ένα από τα μέρη του κορμιού της και άλλες χάνονταν στο κενό.

Που βρισκόταν και τι της συνέβαινε? Πως κατέληξαν έτσι τα πράγματα?

Θα προτιμούσε να μην είχε σωθεί?

Ξημέρωσε μια καινούρια μέρα για εκείνη και φοβόταν να τη δεχτεί.
Τη κυριαρχούσε το αν...
Αν συμβούν πάλι τα ίδια?

Ακόμη κι ένα μικρό συννεφάκι να περνούσε αθώα τον καταγάλανο ουρανό και να την σκιάζε για λεπτά , έτρεμε από φόβο.

Υπάρχει τρόπος να ξεπεράσει το σοκ ?
Εεε! Εσύ!... Κάποιος!
Δώστε της τη σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά, πως τίποτα δε θα είναι το ίδιο με το χθες..
Πως ακόμη κι αν ψιχαλίσει θα έχει το χέρι που θα κρατήσει το δικό της.

Υπάρχει? Ε? Υπάρχει?

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Χρόνια πολλά. Χρόνια ευτυχισμένα.

Σήμερα κλείνεις τα 35 σου γενέθλια. Χαρούμενα γενέθλια λοιπόν αγάπη μου, να σαι ΠΑΝΤΑ ευτυχισμένος!!!!


Ξέρω καλά πως αυτό που κάνω δεν είναι σωστό.
Κάποια πράγματα όμως είναι πέρα των δυνατοτήτων μου, δε μπορώ να κρατήσω τη σχετική αντίσταση που χρειάζεται και πόσο μάλλον στις σκέψεις που αφορούν το άτομο σου.

Χρόνια τώρα παλεύω να ξεθωριάζω τη μορφή σου στο βυθό του μυαλού μου. Γιατί μέχρι εκεί κατάφερα να σε φτάσω. Ήταν αδύνατο να σε <<εξοντώσω>>.

Έμαθα τα 3 τελευταία χρόνια ( και παραπάνω), να υπάρχεις στη ζωή μου νοητά.
Μονάχα στις σκέψεις μου, στα όνειρα μου, να υπάρχεις μέσα από αυτά κι εγώ να συνεχίζω να ζώ έχοντας τη φλόγα της ελπίδας μου αναμένει.

Ο καιρός περνούσε και άλλοτε έκλαιγα κι άλλοτε γελούσα. Δεν έπρεπε να δείχνω αυτό που νοιώθω, γιατί για τους άλλους δεν ήταν σωστό.
Αυτοί οι άλλοι όμως δε κατάλαβαν ακόμη και μέχρι σήμερα πως εσύ είσαι αυτός για τον οποίο υπάρχω σαν γυναίκα.

..Άλλοτε πάλι, θύμωνα μαζί σου γιατί αισθανόμουν μόνη. Τη μια στιγμή αναζητούσα το χρόνο και την αγκαλιά κάποιου και την άλλη κλεινόμουν στον εαυτό μου γιατί ο κυρίαρχος της ζωής μου είσαι εσύ.

Δε το έβαζα όμως κάτω. Όλο και κάποιον θα γνώριζα για να σε αντικαταστήσω.
Ήταν άραγε τυχαίο το ότι κανείς δεν ήταν σωστός? Κάθε φορά και πιο λάθος επιλογή.
Ο ένας κρατούσε για λίγες μέρες της εβδομάδος, άλλος για λίγο περισσότερο, κάποιοι μαλάκες ( για μένα) και άλλοι λιγότερο...
Υπήρξαν και αυτοί που φαντάζονταν πως μπορούσαν να επενδύσουν σε μένα, όμως αυτά που ζητούσαν δε μπορούσα να τα δώσω, αφού τα είχα προσφέρει μόνο σε σένα.

Μια φωνή μέσα μου φώναζε συνεχώς προσπάθησε, προσποιήσου, πολέμησε το φάντασμα που φιλοξενείς .
Ανεπιτυχής όλες μου οι προσπάθειες αγάπη μου.
Δοκίμασα μα μόλις έφτανε η στιγμή που συνειδητοποιούσα πως δεν ήταν Εσύ, έτρεχα πανικόβλητη να ξεφύγω.
Από το πουθενά, χωρίς απαραίτητα να είχε προηγηθεί κάτι σοβαρό που θα δικαιολογούσε τη συμπεριφορά μου.
Μόνο εγώ μπορούσα να δικαιολογηθώ γιατί ήμουν η μοναδική που γνώριζε την αλήθεια.

Έψαχνα να βρω ένα πιστό σου αντίγραφο αλλά κατέληγα κάθε φορά να σε βρίσκω σε άλλο σώμα, με άλλα χαρακτηριστικά, με διαφορετικές ιδέες και ενδιαφέροντα.
Πως θα μπορούσα να είμαι με κάποιον αφού δεν ήσουν εσύ?!

Είσαι αναντικατάστατος...


(Αυτές ήταν οι τελευταίες σκέψεις της, πριν αποκοιμηθεί με την αίσθηση της παρουσίας - απουσίας του.)

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Λίγα από τα πολλά μπερδεμένα

Έχω τρομερό πονοκέφαλο και είναι από τις ελάχιστες φορές που θα προτιμούσα να μη σκέφτομαι γιατί επιδεινώνει το πόνο και με κάνει να πέφτω ψυχολογικά.
Από την άλλη θέλω να κάνω ένα τσιγάρο ή και πολλά αλλά είμαι στη δουλειά και απαγορεύεται το κάπνισμα :-(
Γίναμε Ευρώπη βλέπεις (όπου μας συμφέρει)
Εδώ που τα λέμε νυστάζω και λίγο, όμως θα περιμένω να έρθει το βράδυ και να ξεραθώ δίπλα από το ξανθό μου άγγελο. Αργεί το βράδυ?

Τελικά είμαι δυνατή αν και μέχρι πρόσφατα το άκουγα από πολλούς και δεν έβρισκα τη κρυψώνα που είχε χωθεί η δύναμη μου.
Τα κατάφερα όμως, μπράβο μου!
Λίγη εξάσκηση ακόμη και δε θα με αναγνωρίζω.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009


Οι άνθρωποι μπορούν να ξεχάσουν ό,τι τους έχεις πεί



Μπορούν να ξεχάσουν ό,τι έχεις κάνει σε κείνους



Αλλά δε ξεχνούν ποτέ το πως τους έκανες να αισθανθούν! ! !

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Με αυτή την ανάρτηση στο ιστολόγιο μου, θέλω να ευχαριστήσω τον εαυτό μου που μου έχει προσφέρει τις απίστευτες εμπειρίες με τη βοήθεια της ζώης και της τύχης και να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στη δύναμη που μου επιτρέπει να ξυπνάω κάθε μέρα για να μπορώ να βλέπω τα αποτελέσματα των επιλογών μου.
Ευχαριστώ γιατί έμαθα πως είναι να σαι ερωτευμένος, πως νιώθεις και μέχρι που μπορείς να φτάσεις όταν αγαπάς. Με έμαθε να πονάω και να κλαίω, να διεκδικώ και να κάνω υπομονή. Να πέφτω μέχρι τον πάτο και να σηκώνομαι για να αντιμετωπίσω το κάθε τι που μου προκύπτει.
Είμαι ευγνώμον γιατί μπορώ να σκέφτομαι, να αισθάνομαι , να βλέπω, να αγγίζω και να ακούω.
Ευχαριστώ γιατί ξέρω πως κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Όσο ίδια κι αν σου μοιάζει με την προηγούμενη ή την κάποια επόμενη της, σου μαθαίνει κάτι νέο. Κάτι ξεχωριστό ή ακόμη και κάτι που δε κατάφερες να μάθεις στο παρελθόν και σου δίνει άλλη μια ευκαιρία!
Είναι σημαντικό να σου δίνονται ευκαιρίες...Έχε τα μάτια σου ανοιχτά!!!!!!!!

Φιλιά από μένα για μένα

ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ;

Είπα πως θα ήθελα να γύριζα το χρόνο πίσω... Εκείνη τη στιγμή δεν είπα ψέμματα, ίσως όμως δεν ήμουν στη καλύτερη μου φάση.
Αν μου έλεγαν πως έχεις μια ευκαιρία να το κάνεις, σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψω πίσω στο χρόνο αλλά τον Μάιο του 2005 και αυτό με τη προοπτική του ότι θα μπορούσα να άλλαζα κάποια/ες καταστάσεις.

Από την άλλη ότι συμβαίνει έχουμε πει 1000 φορές πως έχει το λόγο του.
Μήπως τελικά δε χρειάζεται να σκέφτεσαι το τι θα μπορούσες ν' άλλαζες αλλά το τι μπορείς να φτιάξεις τώρα;;;;;

Καλό θα ήταν να μη σκεφτόμαστε υποθετικά και να παλεύουμε κάθε στιγμή να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι καλύτεροι.

Να μη συμβιβαζόμαστε με τις καταστάσεις που δε μας αρέσουν αλλά να τις διορθώνουμε με οποιονδήποτε τρόπο και με ό,τι τυχόν απώλειες μπορεί να έχει.

Γιατί; Γιατί ο συμβιβασμός σημαίνει υπομονή. Έχει ας πούμε ημερομηνία λήξης.
Τώρα το κάνεις για να μη χάσεις κάτι αλλά αφού το έκανες μια φορά πρέπει να το ΕΠΑΝΑΛΆΒΕΙΣ. Ως πότε λοιπόν θα κάνεις υπομονή;

Μια στιγμή φτάνει για να αλλάξει η ζωή σου. Λίγες σκέψεις σε συνδυασμό με το ένστικτο είναι ικανά να σε γυρίσουν στο μηδέν και να κάνεις μια νέα αρχή.
Στο χέρι σου είναι να φτιάξεις τα πράγματα καλύτερα από πριν ή ακόμη και να τα κάνεις χειρότερα.
Ποια επιλογή θα επιλέξεις?
Μόνο εσύ μπορείς να παλέψεις και να καταφέρεις τα ΠΑΝΤΑ!!!

=====================================================================================