Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Χάθηκα για καιρό, όμως προσπάθησα πολλές φορές να γράψω δυο λέξεις χωρίς αποτέλεσμα.
Δε ξέρω τι σόι κόσμος ήταν αυτός στον οποίο ήμουν κλεισμένη. Ένας άθλιος,γεμάτος αηδία και πόνο.
Μαύρες μέρες αλλά και νύχτες. Όλα ήταν ίδια.. θλίψη και μόνο θλίψη.
Δεν είμαι βέβαιη αν τελικά κατάφερα να ξεφύγω, όμως είμαι σίγουρη πως ανέβηκα και μπόρεσα να ρουφήξω λίγο καθαρό αέρα από το γαλάζιο του ουρανού.

6 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

δεν έχει την αίσθηση του πιο καθαρού ο ίδιος καθαρός αέρας σαν σηκωνόμαστε ενίοτε σερνόμαστε προς τα πάνω;
αν δεν πέφτουμε δεν μαθαίνουμε να περπατάμε. χαμόγελα πολλά να έχουν οι διαδρομές σου. χαμόγελα αληθινά.
ετοιμάστηκες; πέρασα να σε πάρω. πάμε! πετάμε! ;))

Rose είπε...

glykos opws panta!!!
se eyxaristo gia ti volta mas.... perasa polu omorfa!~

kariatida62 είπε...

Tα τριανταφυλάκια είναι πάντα στο φώς! Για να μοσχομυρίζουν...
Ένα κακό όνειρο ήταν και πάει!
Τώρα είσαι πίσω παρέα μας!:)

tzonakos είπε...

Kι εγω πρέπει να χαθώ για ενα διάστημα. Μεχρι να το κάνω, παλεύω να ειμαι εδω, παρών.
Εχω ανάγκη απο εναν διαφορετικό κόσμο.

Rose είπε...

kariatida, eyxaristw gia ta kala sou logia!!!

tzonako,kane ayto pou leei i kardia sou! omws mi ksexaseis tis selides mas.... kane mia bolta ki emeis tha eimaste edw!!!!

Χρήστος Παπαχρυσάφης είπε...

Έλα βρε κοπέλα μου και έφαγα τα μούτρα μου στα σκοτάδια… επιτέλους θα δώσεις ξανά φως… ξανά – μανά καλώς ήρθες αστέρι μας…