Δεν μπορώ να καταλάβω τι στα κομμάτια κάνω. Πως θα πρέπει να συμπεριφέρομαι και γιατί.
Να είμαι εδώ για όλους και οι άλλοι χαμένοι στο δικό τους το κόσμο?
Γιατί?
Πρέπει να αλλάξω. Να βλέπω τις καταστάσεις με άλλο μάτι, να κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου και το μικρό μου αγγελάκι.
Δε βγάζει πουθενά να φορτώνομαι τα βάρη των γύρω μου, έχω και δικά μου και τέτοιες στιγμές βλέπω πως μου φτάνουν και μου περισσεύουν!!
Πόσο μπορώ κι εγώ να αντέξω?
Νομίζω τελικά πως ήμουν πολύ καλά όσο καιρό ζούσα στη φαντασία μου. Πονούσε αλλά ήταν δικά μου!
Μπορεί να μην υπήρχε τίποτα το πραγματικό και να ήταν βασισμένος σε ένα παρελθόν που δε μπόρεσε να έχει μέλλον, όμως ένοιωθα ασφαλής.
Δε μπορούσε κανένας να εισχωρήσει και να παρεμποδίσει τα θέλω μου κι ας μην έφτανα για να τα υλοποιήσω. Μου ήταν αρκετό, που κατάφερνα να ονειρεύομαι χωρίς να με ενοχλεί κανένας.
Τελικά καλύτερη η μπάλα με τα όμορφα τοπία που αν τη ταρακουνήσει κάποιος χιονίζει, παρά το ''χρυσό'' κλουβί που θα πρέπει να τραγουδήσω μόνο όταν παίρνω την ανάλογη εντολή.

Δυσκολεύομαι να δεχτώ πως είμαι εγώ αυτή που αφήνω το κόσμο να πατάει πάνω στις δικές μου πλάτες για να είναι εκείνοι καλά.
Πόσο χαζή τελικά μπορεί να γίνω? Πότε θα χτυπήσω το πόδι μου στο έδαφος και θα πω ΦΤΑΝΕΙ?

Γράφω πάλι για να νιώσω καλά. Για να φύγουν από μέσα μου για να μη με σκάσουν.
Δε περιμένω μπράβο ούτε και ανταπόδοση Όμως δεν είναι άδικο να μην έχουν απέναντι μου, τουλάχιστον μια αξιόλογη συμπεριφορά????????