Είχα σήμερα μια επιθυμία να κάτσω και να γράψω, χωρίς να έχω θέμα. Χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου.
Έτσι λοιπόν θα κάνω μια βουτιά στις σκέψεις μου και θα βαφτίσω αληθινά όλα αυτά τα παραμύθια που ίσως μου κατέβουν προσπαθώντας να γράψω.
Θέλω να πάω στη θάλασσα και να παίξω με την αμμουδιά. Να σκάβω και να προσπαθώ να χτίζω παλάτια και να δοκιμάζω ξανά και ξανά ...πριν προλάβει το επόμενο κύμα να τα γκρεμίσει.
Τι παράξενο?! Ανέφερα τη λέξη γκρέμισμα και θυμήθηκα τη λέξη όνειρα.
Όσο δύσκολα και προσεχτικά τα χτίζεις φυσάει ένας αέρας από λέξεις που τα παίρνει μαζί του και τα κάνει βόλτα μέσα στα σύννεφα, περνώντας ανάμεσα από μυαλά... και ξαφνικά: ΜΠΟΥΜ!!!
Η όμορφη γυάλα που ήταν φυλαγμένα τα όνειρα έσπασε και βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα.
Τώρα δε ξέρουν τι να κάνουν, που να πάνε και σιγά σιγά η ελπίδα τους αρχίζει να σβήνει. Μα δεν υπάρχει κάποιος να τα βοηθήσει? Θα πάνε και αυτά χαμένα, όπως και τα προηγούμενα? Με τον ίδιο τρόπο θα χαθούν και τα επόμενα?
Σου είπε κανείς πως θα υπάρξουν επόμενα?
Δε μπορεί να μην υπάρξουν, ίσως όχι αυτά.. μα θα έρθουν κι άλλα, γι αυτό πρέπει να κάνεις κάτι γρήγορα. Οσο έιναι καιρός!