Πόση βρώμα υπάρχει τελικά στο κόσμο?
Εγώ δε θα βάλω ποτέ μυαλό? Μήπως πρέπει να φέρω η ίδια, την κατάλληλη ώρα που θα γράψω τους ανθρώπους που δεν αξίζουν να είναι δίπλα μου και που δεν έχουν το σθένος να επωμιστούν το μέγεθος της αγάπης ή του ενδιαφέροντος μου γι αυτούς?
Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου...έχω να κάνω με ανθρώπους που πιστεύανε τους τρίτους και παίζανε θέατρο χωρίς πραγματικά να ξέρουν και οι ίδιοι το λόγο για τον οποίο το κάνουν.
Έβγαινα η χαμένη και δικαιωνόμουν πάντα αργά. Όταν δε το είχα ανάγκη και είχα καταφέρει να ξεπεράσω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό!
Από την άλλη φυσικά χρωστάω αρκετές εμπειρίες σε όλους εσάς και δηλώνω με αυτή μου την ανάρτηση, ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ξυπνήσατε από τον λήθαργο.
Από το παραμύθι στο οποίο νόμιζα ότι ζούσα.
Το παραμύθι που μέσα του όλα είναι τέλεια και δεν υφίστανται οι λέξεις κακία - ψευτιά - απληστία - ζήλια και διάφορες άλλες παρόμοιες λέξεις που δεν ήθελα να γνωρίζω ότι υπάρχουν πέρα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη.
Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν αξίζει να αγαπάς κάποιον άνθρωπο πέρα από την οικογένεια σου. Δίνω όμως άμεση απάντηση, ότι αξίζει!
Αξίζουν την αγάπη σου οι φίλοι που είναι δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές σου. Αυτοί είναι ένα συ μαντικό κομμάτι στη ζωή όλων μας.
Αξίζουν αυτοί που σου έχουν εμπιστοσύνη. Που δε χρειάζεται να ακούσουν άλλους για να βγάλουν κάποιο πόρισμα για σένα.
Μέχρι εδώ λοιπόν για τους ανθρώπους που δεν φέρθηκαν σωστά στη πορεία της ζωής μου. Τα σκουπίδια από το σπίτι μας τα πετάμε για να μη μυρίζουν.
Δεν βρίσκω κάποιο λόγο να κρατήσω τα δικά σου/σας σκουπίδια στη καρδιά μου.
Δε μου δίνουν τίποτα, πέρα από βρώμα. !!!!!
Καλή τύχη λοιπόν για τη συνέχεια της ζωής σας,
ΓΙΑΤΊ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΤΗ ΧΡΕΙΆΖΕΣΤΕ!